Tapınak olarak inşa edilen yapının MS 5. yüzyılda kiliseye çevrilirken büyük kapsamlı müdahaleler geçirdiği yapı izlerinden ve kaynaklardan anlaşılmaktadır. Kiliseye dönüşüm sırasında sütun boyları kısaltılmış, çatı örtüsü tamamen değiştirilmiş, duvarlar yeni ihtiyaca göre örülmüş, tapınağın platformu dolgu altında bırakılmıştır. Tapınak mimarisinden geriye neredeyse sütunlar ve temeli kalmış denilebilecek durumdadır.

Sütunlarda duvarların oturması için oluşturulan oyuklar gibi zamanında yapı sağlamlığı için yapılan müdahaleler günümüzde eserden ayakta kalan sütunlarda strüktürel risk teşkil etmektedir. Restorasyon önerileri geliştirilirken her iki dönem izini de kaybetmemek ama yapıda strüktürel risk taşıyan alanlara müdahale edilmesi gerekliliği göz önünde bulundurulmuştur. Statik anlamda risk taşımayan alanlarda yüzey temizliği, yüzey koruma kimyasalları ve aşınmanın derin olduğu noktalarda harç ile koruma altına almak gibi yapıyı olduğu gibi dondurmaya, stabil duruma getirmeye yönelik öneriler geliştirilmiştir. Yapısal risklerin olduğu alanlarda modern bir malzeme olan çelik tercih edilerek riskleri bertaraf edilmesi için öneriler geliştirilmiştir.Müdahaleler malzeme düzeyinde ve yapısal düzeyde olmak üzere iki başlıkta belirlenmiştir. Malzeme düzeyinde daha çok malzemeye yönelik temizlik, koruma gibi öneriler ele alınırken, yapısal düzeyde müdahalelerde güçlendirmeye yönelik öneriler üzerinde durulmuştur.