Antik Dönem’den itibaren hırsızlık yada tekrar kullanım nedeniyle sürekli fiziki müdahalelerde bulunulan mezarların bir kısmının içinden veya ön alanlarından farklı dönemlere ait çeşitli işlevlerde seramikler bulunmuştur. Kataloğa dahil edilen 163 adet seramik arasında MÖ 3-2. yüzyıl arasına tarihlenen içe çekik ağızlı kaseler ile iğ formlu unguentariumlar Nekropolis’in Hellenistik Dönem kullanımından geriye kalan buluntulardır. Roma Dönemi seramikleri içerisinde nitelikli masa kapları olarak tanımlanan Doğu Sigillata A grubu örnekleri ile Phokaia Kırmızı Astarlı grubuna ait parçalar öne çıkar. Günlük kullanım grubunda ise testiler ve maşrapalar gibi sıvı ikram kapları ile pişirme ve yemek hazırlamada kullanılan mutfak kapları tespit edilmiştir. Ticari amphoralar az sayıda da olsa Kilikia Bölgesi’ne özgü LR1, LR3 ve Zemer 41 gruplarıyla örneklenir. Çalışmada günlük hayatta kullanımlarının yanı sıra mezar hediyesi olarak tercih edilen unguentarium ve kandiller de yer almaktadır.  

Ölü gömme geleneğine ilişkin vurgulanması gereken bir diğer husus da mezar ön alanlarında ele geçen yemek hazırlama, pişirme ve depolama fonksiyonlu kapların varlığıdır. Nekropolis’in yakınında herhangi bir yerleşim alanı olmamasına rağmen daha çok yaşam alanlarında, özellikle de konutlarda karşılaşılan bu seramik gruplarının varlığı “Ölü Yemeği” geleneği ile ilişkilendirilebilir. Bu noktada köklü bir pagan geleneği olan ve hala günümüze kadar sürgün süren ölü yemeği adetinin Diocaesarea antik kentinde mezarların ön alanlarında bulunan MS 3. ve 4. yüzyıl seramikleriyle Geç Roma Dönemi sonuna kadar varlığını sürdürdüğü anlaşılır.